Als ik de afgelopen jaren berichten over Alpe d' Huzes las dan dacht ik: daar wil ik ooit ook eens bij aanwezig zijn. Toen we in de VS waren en ik Diana sprak zeiden we tegen elkaar: wat zou het mooi zijn als we daar volgend jaar kunnen zijn.
Volgend jaar naderde en Diana werd zieker. Ik heb haar vorig jaar nog gevraagd of ze toch niet de behoefte voelde om te gaan maar zij koos geheel begrijpwaardig om al haar energie en tijd aan haar gezin te geven. En ik ik ging niet want ik had nog alle tijd om te gaan.....
De afgelopen dagen konden we er zijn en het was fijn. Het is niet in woorden te omvatten de energie die daar hangt dat moet je voelen. Meer dan 5000 fietsers en lopers allemaal met een gezamelijk doel: geld binnenhalen voor onderzoek naar nieuwe behandelmethodes en eigen grenzen stellen. Iedereen met zijn eigen motivatie. Indrukwekkende en inspirerende verhalen.
M. heeft ondanks zijn hekel aan en angst voor hoogtes tot twee keer toe de 15 km lange weg naar de Alp gereden waar we naar de voorbereidingen hebben gekeken en de energie hebben gevoeld. Zelfs met de auto is het al een klim.
Woensdagavond zijn we naar de inspiratieavond geweest waar we kort voor aanvang aankwamen, het bleek dat de zaal al overvol zat. Achteraf niet zo erg nu konden we rustig in de hal bij de schermen kijken en niet tussen het gonzende publiek wat op bepaalde momenten ook ijzig stil kon zijn.
Daar staan en de opkomende tranen gewoon laten lopen. Aan het gesnotter om ons heen te horen was ik niet de enige die het niet droog hield. Na afloop kon ik zelf een kaars aansteken voor hen die al gingen en ng lang niet hopen te gaan.
Toen we na afloop afdaalde naar de camping stonden de kaarsen in de bochten al te branden, al wachtend op de eerste afdalers om 3.30, heel indrukwekkend.
Donderdag op de koersdag heeft M. me met de auto naar het Oz station gebracht en ben ik alleen met de gondels naar Alpe d'Huez gegaan om bij de finisch te kunnen kijken, de weg is dan nl afgesloten voor Nederlands autoverkeer. Normaal zou ik niet zo snel alleen gaan maar nu dacht ik: als ik het niet doe kom ik er misschien nooit meer dus gaan. Toen ik merkte dat ik het bij de finisch ook niet droog hield heb ik de volgende gondel genomen om daarna naar een van de bochten te lopen en weer terug.
Aan het eind van de middag zijn we samen gaan kijken naar de laatste start in Le Bourg. Gezeten op een muurtje naast oudere mensen die daar vanaf 3.30 aanwezig waren om kinderen te bevoorraden elk met hun eigen verhaal hebben we hen die nog energie hadden voor de laatste keer zien vertrekken. En ik heb alleen geknikt en met niemand verder mijn verhaal gedeeld.
Respect voor alle die de klim zelfs soms tot zeven keer toe gemaakt hebben en hiermee meer dan 12 miljoen hebben opgehaald. Ik hoop nog van het onderzoeksgeld gebruik te mogen maken.
Een belevenis om nooit te vergeten.
Het verblijf in de caravan gaat tot nu toe prima. Na een doorwaakte nacht hebben we een opblaasmat op het matras gelegd en deze zover leeg laten lopen totdat ik de brandende botten in mn lijf niet meer voelde. En dat werkte na twee nachten sliep ik weer redelijk en was de pijn weer naar de achtergrond verdwenen.
De eerste dag vond mijn rug het minder leuk om in de caravan op de banken te zitten maar we hebben tot nu toe het geluk dat we prachtig weer hebben en vooral buiten zijn. En die rug die gaat zelfs aan de kussens wennen.
Het is dat de pijn in mijn hand vooral met rare bewegingen nog aanwezig is anders zou ik echt vergeten wat er speelt en kunnen denken dat het nog realiteit gaat worden dat we zo maanden onderweg kunnen zijn. Kortom ik voel me prima, het warme weer doet ons goed en dat wat er is is er.
Car
