Bereikt doel, Trots !

Afgelopen woensdag was mijn hb en trombocyten waarde wederom gezakt. Leverwaarden waren echter voor het eerst sinds maanden weer iets beter wat ons goede moed geeft dat deze chemo toch haar werk gaat doen. Het knobbeltje onder mijn oksel is zelfs zo goed als verdwenen dus roep ik steeds vaker dat het heel goed met mijn gaat.
De marker is deze keer niet gemeten. De komende vier weken blijven spannend want dan zal toch wel duidelijk moeten gaan worden of de chemo iets doet.
Donderdag was een lange zit. Ik mocht me al om negen uur melden omdat ik naast de chemo voor de derde keer twee zakjes bloed kreeg toegediend, in de hoop dat ik daar komende vrije chemo week weer gebruik van kan maken. Iets na vieren werd ik weer losgekoppeld.
Omdat ik de afgelopen dagen toenemende pijn in mijn heup had (op een bekende plek) en ik 's nachts lag te malen is de oncologieverpleegkundige nog even langs gekomen zodat ik mijn gedachten en vragen met haar kon delen. Op het moment dat de oncoloog echter vandaag (maandag) belde met de antwoorden was de pijn gelukkig al weer flink gezakt, zodat ik het voorstel om aanmelding voor bestraling heb kunnen parkeren. Het scheelt heel veel om niet rond te blijven lopen met gedachten die zelf ingevuld worden,

Vrijdag was de dag waar ik twee jaar lang naar toe geleefd heb, een dag die zelfs de oncoloog in zijn dossier had genoteerd. K. kreeg zijn bachelor ICM diploma uitgereikt.
Deze dag was afgelopen maanden mijn doel geworden, een dag waar ik absoluut bij wilde zijn. En dat is gelukt in ook al zeg ik het zelf hele goede vorm.
Nu is er even geen doel meer en dat voelt leeg. Zaak dus om de komende tijd weer iets te verzinnen.
Nog meer als anders realiseer ik me dat ik zelf de gene ben bij wie de doelen vandaan moeten komen. Een ander gaat ze me niet aandragen. Ik verzin me dus momenteel suf over dat wat momenteel reëel is en belangrijk voor me is.
M. die enige maanden geleden in een klap afscheid had genomen van al zijn werkkostuums had net als K. (en opa) voor de gelegenheid een nieuw kostuum aangeschaft met een detail verstopt in zijn nek.
Of hij wil of niet, zolang hij het draagt blijf ik in zijn nek hijgen.

Voor het eerst sinds twee jaar had ik tijdens de uitreiking iets hogere schoenen aan, ik wilde een moeder zijn als zoveel andere. Achteraf niet zo'n handige move want na afloop miste ik voor de ingang van de school net een klein stoepje met nu een blauw oog tot gevolg. Mijn hoofd kuste de straat, gelukkig niets gebroken want dat is met die broze botten de eerste angst. De lage trombocyten doen hun werk. Even is er semipermanente oogschaduw aangebracht.

De kaalslag verloopt met deze taxol kuur veel langzamer dan de voorgaande chemokuur die ik 8 jaar terug kreeg. Dit keer verloopt het geleidelijk en de fohn, geen wind en een flinke vleug haarlak kan de dunne plekken nog aardig verdoezelen. Ik vond het afgelopen woensdag nog te voorbarig (misschien toch nog de hoop dat het stopt :)) om de boel eraf te laten halen. De marmot die staat hier inmiddels te wachten en blijft nog even in zijn doosje zitten. Als je niet beter weet staat er een mooi cadeautje te wachten.

Car