Marrakesh

Het hoofd krijgt direct meer praatjes als het lijf weer wat energieker is.
Van de chemo vrijheid van afgelopen week moest dan ook gebruik gemaakt worden. Even weg tussen onze eigen vier muren.
Eisen waren: vliegtijden gedurende de dag, redelijke afstand, kleinschalige accommodatie waar ook rust gevonden kon worden en vooral ZON.
Nu 10 jaar terug kwam M. terug van een zakentripje met de woorden "daar moeten we ooit samen ook nog eens rustig gaan kijken". Na dagen twijfelen of een stedentrip nu wel zo verstandig was heb ik enige dagen voor vertrek op de boekingsknop gedrukt voor Marrakesh.
En zo verbleven we afgelopen week in een zeer verzorgde riad in de medina van Marrakesh op loopafstand van het Djemaa el Fna plein.
Voor het eerst sinds maanden kan ik zeggen dat ik de kanker op wat lichamelijke ongemakken na thuis heb kunnen laten.
We hebben genoten van het lekkere eten, de verzorging in de riad, de bijzondere wereld in Marrakesh, de avond uit eten in de buitenlucht met buren die heel toevallig ook in de stad verbleven en de zon.

Car

Erop

Erop of eronder, woorden die mijn oncoloog vandaag uitsprak. We wisten dat de uitslag, drie kuren na de start van de taxol bepalend was of we door zouden gaan met deze medicatie. Bij het begin van de kuur werden we voorbereid op het feit dat dit ook het moment kon gaan worden waarop hij had moeten vertellen dat ik vanwege de slechte waarden uitbehandeld zou zijn.
Door het bericht van de dalende marker van twee weken terug en dat wat ik zelf merk aan mijn lijf had ik zelf het gevoel dat de zandloper omgedraaid was. Gisteren zei ik nog gekscherend "ik trek die oncoloog over zn bureau heen als hij me iets anders gaat vertellen", M. sliep er iets minder goed van. Ik gebruik bewust het woord zandloper om nog eens te benadrukken dat het om tijd winnen gaat en niet om genezing. Zowel ik als mijn ouders hebben de afgelopen weken gemerkt dat mensen om ons heen opgelucht adem halen en vertellen zonder dat ze mijzelf gezien of gesproken hebben dat het weer goed met me gaat. Nog steeds niet iedereen realiseert zich dat we een soortgelijk scenario doormaken als de mensen die in het tv programma Liefde voor later gevolgd worden.
En de zandloper is omgedraaid, de CT scan die afgelopen maandag is gemaakt had als eindconclusie: Ten opzichte van voorgaand onderzoek afname in grootte en aantal van de leverlaesies. Ook geringe afname in grootte van lymfklieren in het mediastinum. De overige bevindingen zijn conform voorgaand onderzoek.
Kort gezegd: de levermetastasen zijn met de helft gehalveerd wat heel mooi nieuws is, de taxol doet goed haar werk. De oncoloog benadrukte dat er nog volop tumoractiviteit aanwezig is, hij wil nog minimaal drie kuren (12 weken) geven en daarna pas verder praten of overstappen op andere medicatie met meer vrijheid op dat moment al een optie is. In mijn hoofd droomde ik al van een januari maand in Spanje, er zit echter niets anders op dan de donkere dagen over ons heen te laten komen en de vrije rustweken benutten. Een kinderhand is snel gevuld, we zijn opgelucht.
Doorgaan met de taxol is mogelijk zolang er geen complicaties zoals ernstige neuropathie oid optreed. Dat er op termijn meer bijwerkingen gaan ontstaan is zeker. Als de taxol nog werkt op het moment dat het verantwoord is om over te stappen dan gaat hij als medicatielijn weer terug op de plank voor de toekomst.
Dus vanavond eten we taart, vanmiddag speciaal naar Dudok gereden we moeten tenslotte elke rede om te vieren aanpakken om te vieren. Morgen weer aangelijnd waardoor de chemo weer door mijn lijf kan stromen en dan gaan we volgende week optimaal gebruik maken van onze vrijheid.

Car

p.s. Wenkbrauwen uit een potje zijn inmiddels aangeschaft,