Een mooie herinnering van 4 1/2 jaar terug

woensdag 20 april 2011 schreef ik dit over onze dagelijkse gang van zaken in Jacksonville:

Een bijzondere ontmoeting in het Cummer museum. Het leek vandaag een hele normale dag te worden, gewoon een dagje op pad met Jenn. Nu ik echter weer een paar uur thuis ben en wat op het internet ben gaan googlen naar de naam van diegene die we vandaag ontmoet hebben dringt de bijzonderheid van deze dag bij me door en zou ik zo graag nog wat langer praten met de man die we vandaag ontmoet hebben. Om tien uur heb ik Jenn bij haar appartement opgehaald waarna we naar Edgewood Bakery, volgens de recensies een van de beste bakkerij van Jax, reden. Vandaag begon onze dag daar met koffie en wat lekkers.
Net zo als zo vaak moet "de beste" met een korrel zout genomen worden, niets meer dan een gewone bakkerij met heel veel mieren zoet gekleurd gebak wat de winkel sierde.

Terwijl we in de tuin van het Cummer museum rond liepen en de camera's lekker klikte sprak een man ons aan met de vraag of hij een foto van ons moest maken. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen en toen we hem vertelde dat we uit Nederland afkomstig waren en hier resp. 2 jaar en 3 maanden woonde vertelde hij dat hij voor twee maanden in Jacksonville verbleef. Hij werd dagelijks behandeld voor kanker met een nieuwe vorm van radiotherapie, de zgn protonentherapie. Deze behandeling vind plaats in het Proton Therapy Instituut en word nog maar op een paar plaatsen in de wereld uitgevoerd.
Het bijzondere vertelde hij was dat zijn hele leven in het teken had gestaan van chemotherapie bij borstkanker en hij verschillende artikelen op zijn naam had staan. Hij had aan de wieg gestaan van de ontdekking van Taxotere. Toen ik hem vertelde zelf ook behandeld te zijn voor borstkanker en dat verschillende vriendinnen de Taxotere kuur hadden gehad vertelde hij me dat protonentherapie vooral doelmatig was voor vrouwen die links aan de zijde van het hart een tumor hadden.
De man liep verder en mijn radar begon te draaien over wat hij me net verteld had waarop ik besloot om achter hem aan te gaan en hem te vragen of hij de naam van het instituut waar hij behandeld werd op zou willen schrijven zodat ik thuis nog eens kon googlen. Nadat hij de naam had opgeschreven scheef hij ook zijn eigen naam op het papiertje Arthur S. Barclay. Ik moest maar eens zoeken op zijn naam en zou verschillende artikelen tegenkomen.
Nu ik weer warm op de bank zit komen er zoveel vragen in me op en dringt het pas echt tot me door dat dit een ontmoeting was met een bijzondere man met wie ik graag wat langer had willen praten. Zijn vondst in de begin jaren 60 heeft miljoenen levens gered.
Ik ben er vanavond gewoon een beetje emo van.

En dan nu weer terug naar 28 september 2015:

Ik heb indertijd naar het instituut waar hij behandeld werd een kaartje gestuurd om hem namens al die vrouwen die ooit taxol kregen toegediend te bedanken. Het kaartje kwam weken later terug, al de tijd dat we in Jax woonde stond de kaart op de schouw waarna ik hem bij terugkeer weggooide.

Nu 4 1/2 jaar later schiet deze bijzondere ontmoeting weer regelmatig door mijn hoofd en zou ik Arthur S. Barclay ook namens mijzelf willen bedanken.

Morgen ga ik weer bloedprikken en zal horen hoe het er voorstaat. Na de bloedtransfusie zijn de dagen na de derde Taxol gift met veel minder pijn in mijn benen verlopen en heb ik sinds afgelopen week echt het gevoel dat ik eindelijk sinds april j.l. ( sinds dat twee ingezette behandelingen niets deden) weer meer energie heb. Het middagslaapje is niet meer nodig, gisteren kon ik weer 4 km wandelen zonder hijgend thuis te komen of onderweg het gevoel te hebben dat er uitgerust moest worden.
Het zou me verbazen als de paclitaxel niets doet. We gaan het zien.

Dinsdag bloedprikken.
Woensdag biopt van de nieuwe tumor in mijn rechter borst.
Donderdag 1e gift tweede ronde chemo.
En wie weet moet ik vrijdag maar inplannen om de marmot op te gaan halen. Met het inzetten van de herfst is bij mij ook langzaam de rui ingezet. Stilletjes hoop ik nog even te kunnen rekken.

Car