Vervroegd pensioen in plaats van bonsai knipper

Afgelopen vrijdag hebben we samen een streep kunnen zetten onder een belangrijke onzekere periode. Een traject wat ik heel graag samen af wilde ronden omdat ik nu rust heb dat de financiële toekomst van M. geregeld is.
De afgelopen anderhalf jaar bezochten we om de zoveel weken de bedrijfsarts van M. , niet naast de deur maar in 's Hertogenbosch of Tilburg waar hij kantoor houdt. Meestal maakte we van de nood een deugd en reden binnendoor inclusief lunch weer terug naar huis.
Vrijdag bezochten we hem voor de laatste keer maar nu om te bedanken voor alle goede zorgen en steun gedurende de afgelopen twee jaar.
Al snel werd duidelijk dat medisch gezien de goede man niets kon betekenen maar alle partijen wel genoodzaakt waren om het verplichte traject te doorlopen. De verkorte afkeuring na een jaar heeft het UWV afgewezen zodat zowel werkgever al wij een jaar langer in onzekerheid hebben moeten verkeren waarin formeel een reintegratietraject moest worden opgestart.
M. was er in eerste instantie van overtuigd dat hij het stempel arbeidsgehandicapt niet overhandigd wilde krijgen. Hij heeft zijn gehele leven zijn eigen broek op kunnen houden en zat nog liever drie hoog achter (op termijn tenslotte toch alleen) dan met een uitkering.
Langzaam aan is het besef gekomen dat het een verzekeringstechnisch verhaal is waarvoor jaren lang premie is betaald en waarin een mens in de loop van zijn leven keuze's maakt en gebruik van maakt op het moment dat dat onzekere voorval hem overkomt. De liefde voor mij hielp als laatste overredingskracht.
Als een engel kwam Tineke op ons pad die openstond voor het beantwoorden van vragen en M. ook begeleid heeft tijdens de gesprekken bij het UWV.
Soms moet je niet alles alleen willen doen maar is het verstandiger om er een deskundige bij te betrekken.

De bedrijfsarts grapte de afgelopen twee jaar regelmatig dat M. altijd nog bonsaiknipper kon worden.
Alles draait in het uitkeringstraject om mogelijke verdiencapaciteit, dus wij vroegen ons af wat je als bonsaiknipper kon verdienen.
Dit is in onze hoofden een eigen leven gaan lijden.. Menige functie hebben we de afgelopen periode al grappend bij de beperkingen waar M. tegenaan loopt verzonnen.

Tijdens ons afscheid hebben we de arts een bonsai geschonken zodat hij als hij hem goed verzorgd nog jaren aan ons terug kan denken. Hij vond het prachtig, was duidelijk ontroerd waarna we afscheid namen met een hug en een zoen.

De belangrijkste hobbel het UWV traject is genomen. De zo belangrijke brief lag onlangs op de mat, afkeuring is een feit.
De arbeidsdeskundige heeft geadviseerd om het in het vervolg vervroegd pensioen te noemen...... wie had ooit gedacht dat ik een mantelzorger zou krijgen die met vervroegd pensioen zou zijn.
Bij pensioen hoort in ons hoofd er langdurig met de caravan op uit trekken of samen oud worden ver weg in de zon, gezelligheid van meerdere mensen om je heen en de radio aan.
Donderdag eerst maar weer eens controle..........

Car