Dinsdagmiddag laat belt de oncoloog om te vragen hoe het gaat. Ik heb hem eerder die dag een email gestuurd met dat wat ik ervaar.(zie vorig blog) Vanaf woensdag wordt de dexametason gestopt en verder geeft hij aan dat er als ik niet richting ziekenhuis wil komen er niets anders opzit dan afwachten totdat er klinisch wat veranderd. Volgende week dinsdag wordt er alleen opnieuw bloed geprikt, de beslissing wel of niet doorgaan met de hormoontherapie zal pas in december genomen worden. Ik merk dat hij me ook even in levende lijve wil zien.
De oxazepam is niet meer nodig, de angst s nachts is weg. Sinds twee nachten slaap ik weer de gehele nacht.
Woensdagmorgen als ik wakker wordt heb ik een knallende koppijn, dorst, bloedneus en ik voel me een partijtje rot... Mijn bed uit en twee boterhammen erin en ik trek wat bij.
Er schiet door mn hoofd dat mn bloedsuikerspiegel door de medicatie wel eens helemaal op hol geslagen kan zijn. De huisarts kan dat heel makkelijk meten.
Als ik bel kunnen we om half tien al terecht, dus kleden we ons aan en loop ik op wilskracht met zenuwpijn in mijn rug richting huisartsenpraktijk.
De waarde blijkt oke te zijn. Omdat ik redelijk ontredderd overkom besluit de prikassistente dat de huisarts later die ochtend nog even thuis langs zal komen om de situatie te bespreken.
Zo bizar dat ik op zo'n moment niet direct mn eigen beslissing meer kan nemen, als ik weer fris buiten loop weet ik dat ik moet proberen in het NU te leven en gewoon af wil wachten totdat de dexa uit mijn lijf is en dan maar zien wat er gebeurd. We laten het consult van de huisarts maar gewoon doorgaan.
's Middags geeft de huisarts nog eens aan dat er nu echt niets te zeggen is van dat wat ik ervaar....Op dit moment is niet meer te zeggen waar wat vandaan komt, bijwerking hormoontherapie, afbouw dexametason, wat gebeurd er zonder dexametason, de kanker die huishoud in mijn lijf of een depressie. Ik moet het proberen te zien als een rouwproces waarbij ik heel snel moet leren en proberen los te laten en me proberen niet af te vragen waardoor wat nu ontstaat.
NU op dit moment leven...en proberen te genieten van de kleine dingen.
Hij vraagt ons ook nog even na te denken over de griepprik, we blijken samen opeens in de risicogroep te vallen en hiervoor in aanmerking te komen.
Als hij weg is bel ik de psycholoog om een vervolgafspraak voor a.s. vrijdag te maken waarbij ik aangeef dat ik niet wil dat hij bij ons thuis komt maar dat ik best zelf op de fiets naar de praktijk kan komen.
Hoe ontredderd ik me 's morgens ook voel, om drie uur besluit ik toch om de loopafspraak die ik gemaakt heb met iemand hier uit de wijk door te laten gaan.
Als ik bij haar voor de deur sta, blijk ik een sms te hebben gehad dat ze een half uur later thuis is en ik besluit alvast alleen te gaan lopen. Een half uur later sluit ze zich alsnog bij me aan en loop ik wat ik s morgens niet voor mogelijk had gehouden gewoon een uur buiten in de regen.
Om negen uur liggen we uitgeteld op bed. Ik hoop dat het met de wisselwerking te maken heeft want M. zijn hoofdpijn is weer volop aanwezig.
Donderdagmorgen als ik wakker wordt weer een enorme druk op mn hoofd. Ik kom rustig bij... ontbijt met mijn lief en trek langzaam weer bij.
En s middags quality time met K., samen naar Schiedam Centrum om wat dagelijkse boodschappen te doen. Vervolgens heel moe in bed beland maar dat geeft niet. Die middag is binnen !
Car
Geen opmerkingen:
Een reactie posten