21 jaar

Afgelopen vrijdag werd onze zoon 21 jaar. Een toch iets wat magische dag. Als ouders een klein beetje het extra gevoel dat je ze nog meer los kan gaan laten en dat ze zichzelf zouden moeten kunnen redden op moment dat je er zelf niet meer bent. Als er echter ziekte om de hoek komt kijken komt daar wel opeens een extra hoeveelheid gevoel bij om de hoek kijken. Er gaan nog zoveel gebeurtenissen plaatsvinden waarbij je als ouders gewoonweg aanwezig wil zijn.
Zn eerste verjaardag zal ik nooit vergeten, al zittend tussen alle familie in het pannenkoekenhuis in het Bergsche Bos. 16 jaar was ook z'n bijzondere dag, als de familie nog niet weg is wordt er voor het eerst echt met een paar vrienden gestapt en met een taxi vanuit Rotterdam zelf naar huis gekomen.
18 jaar we waren net met drieën in de VS, anders dan dat we verwacht hadden maar toch ook bijzonder.
Z'n 21e verjaardag moest een afsluiting en bijzonder worden. Al maanden had ik ter afsluiting een feest in m'n hoofd, mede om die stille 18e verjaardag goed te maken.
Stiekem had ik toch enkele weken geleden een bijzondere taart geregeld die ik afgelopen week gezien de ontstane situatie maar afgezegd heb. Geen idee of er mensen zouden kunnen komen, of de belasting te groot zou zijn, leven met de dag is het motto.
We hadden met hen die vroegen hoe of wat afgesproken dat ze tussen een en vier welkom waren, zelf eventueel voor iets te drinken zouden zorgen en we de situatie gewoon aan zouden kijken. K. is zelf met een vriendin s morgens vlaai en boodschappen gaan halen.
M. zat wat stiller dan anders in z'n stoel maar was erbij en taaide niet af. Bij mij kwamen in het begin de geluiden ondanks dat iedereen zich rustig hield extra binnen maar het ging goed.
Het werd een mooie emotionele middag alleen al vanwege het feit dat we na een week alweer samen met vrienden en familie die hier ook vorige week stonden samen konden zijn. K. kreeg lieve kaarten en werd extra verwend.
s'Avonds had K. wat naaste vrienden uitgenodigd zodat ze toch samen konden zijn, wij zouden wel aftaaien en naar boven gaan. Het voelde echter zo goed en was zo ontspannen dat we voordat we het wisten half twaalf was, toen was het voor ons opeens over en vielen we als een blok in slaap. We hebben genoten van het aanhoren van de verhalen van de verschillende vrienden en M. heeft zelfs een paar hapjes kunnen maken. Toch een beetje als vader kunnen zorgen.
Zaterdagochtend sliepen de jongens die het natuurlijk iets later hadden gemaakt uit en ik was in staat om de huiskamer te stoffen en zuigen, die hadden ze overigens keurig netjes achtergelaten. Het hoort nu eenmaal bij mij als het opgeruimd is om me heen heb ik ook meer rust in mijn hoofd.
Ruud de W. kwam tegen het middaguur langs om even weg te gaan. En dat is dan opeens vreemd..... Met vrienden een weekend weg gaan allebei met de eigen zelfstandigheid is gelijk. Nu stapt een vriend in onze auto, rijd met ons langs onze kaasboer en hebben we een rondje markt gedaan in Vlaardingen en daar op een terras buiten een kop koffie gedronken.
Zo'n doodnormaal uitje wat je met je eigen zelfstandigheid kan maken op een normale zaterdagmiddag als je geen speciaal doel hebt. Samen denken we na als we voor een kraam staan om wat boodschappen te doen, normaal regel je het gewoon. Het was echter vreemd maar goed maar toch met de hoop dat we het snel weer samen desnoods met de tram of vervoer of maat op kunnen pakken.

Beide hadden we twee nachten weer achter elkaar doorgeslapen. Het leek weer te kunnen.
Mij lukt het vannacht echter niet.....
Ik had door op lumbaalpunctie te googlen gelezen wat de gevolgen kunnen zijn en was weer op een horror verhaal gestuit, binnen een paar maanden van onafhankelijkheid naar bijna dagelijks bij chemo al ziek op bed, de dood in de ogen kijkend. Ik hoorde de onco weer termijnen noemen en dan haal ik echt de volgende nieuwe wasmachine die ooit weer bij mn zus zal worden afgeleverd niet. Als ik reëel ben zou ik dan tenslotte in het guinness boek of records komen.
Allerlei gedachten speelde door m'n hoofd. Onzekerheden...af moeten wachten....afhankelijkheid... afscheid moeten nemen van je vertrouwde normale leven en vooral het feit dat ik zo bang ben dat ik mede gezien de dexamethason die ik nu gebruik in redelijk kwalitatief korte goede tijd leef.
En daarmee bedoel ik niet liggend op bed, niet misselijk, mezelf kunnen verzorgen, rekening houdend met niet teveel belasting maar wel met het gevoel dat het heel fragiel is. Een echte inspanning kan ik niet leveren, ik voel dat er van alles in mijn lijf aan de gang is.
En zweten 's nachts niet normaal.... Ik heb ochtenden dat ik zo als zuurkoolverkoopster aan het werk kan bij de groentenboer. Niet erg....het is een bijwerking van de hormoontherapie.

M. heeft nog steeds last van aanhoudende hoofdpijn en reageert wat sloom. Afgelopen vrijdag op het moment dat de visite hier aanwezig was stond er opeens een onaangekondigd ergotherapeute vanuit het ziekenhuis aan de deur.
Ergens in het ziekenhuis bestand staat ons voormalige telefoonnummer nog verkeerd in een systeem en omdat we niet te bereiken waren was ze maar gewoon langsgekomen. We hebben haar verteld dat revalidatie via Rijndam zou worden opgestart en dat er een brief onderweg zou zijn. Zij heeft nu in haar eigen mobiel het nummer aangepast, beloofd eind volgende week terug te komen en in de tussentijd te achterhalen wat de stand van zaken is.
Als we maandag laat in de middag nog niets hebben gehoord zelf maar weer achteraan gaan bellen.

Zondag starten we samen rustig op, K. is bij zn schoonouders waar hij gelukkig welkom is.
Eer dat ik klaar ben is het middaguur al aangebroken en wandelen we samen een uur in onze vertrouwde omgeving. Zien mensen die wandeltochten maken, iets wat normaal niet opvalt en komen veel honden uitlatende mensen tegen. We lopen in een slakkentempo, in het begin nog wat wazig in mn hoofd maar gedurende het uur kan de jas uit en wordt er steeds meer zuurstof aan mn kop toegevoegd.
Ook dit voelt weer zo raar maar toch ook wel weer fijn dat we dit gewoon samen kunnen doen en niet onder begeleiding van......aan het lopen zijn.

En nu kiep ik die computer uit....ga verder naar de postcodeloterij kijken en gaan we er morgen een "normale" maandag van proberen te maken met wat huishoudelijke administratie en M. die zelf de was wil gaan doen.
En vannacht hopelijk weer normaal slapen.

Car