MRI, afspraak radioloog en CT scan

Dinsdag als we in de Jeep stappen blijkt de nieuwe kap die er ter garantieafhandeling onlangs opgezet is vol met water te staan. Als Moon achter het stuur kruipt dondert het water over de rand en krijgt ze een hele serieuze bak over zich heen waardoor ze zeiknat mij naar het ziekenhuis mag rijden. 

Als ik in de MRI lig heeft zij de tijd om benen en kont te drogen op de kachel in de wachtkamer.

De MRI verloopt prima, ik kon me van die ene keer dat er ter contole een in de VS is gemaakt helemaal niet meer herinneren dat het zo'n rot herrie in die buis was, het had iets weg van een druk verbouwende buurman waarbij Skyradio dat er tijdens stille momenten doorheen kwam niet hoorbaar was. Ik mocht drie kwartier in de buis verblijven, ter verlichting van mn rug met een kussen onder m'n knieeen, en vond het wel prima. Ogen dicht, dit doet tenslotte geen pijn.

Ik ben lekker relaxed misschien wel mede door de morfine pleister die ik 's morgens toch maar geplakt heb en die drie dagen zal werken.

Vandaag nog eens het blog van de contole MRI opgezocht die dus niet in maart maar september 2011 gemaakt is. Grappig om te lezen dat in de VS een roesje aangeboden werd en er op dat moment wel contrast vloeistof is gebruikt.

Na afloop ben ik met Moon langs de makro gereden zodat de voorraad sopsponzen weer op voorraad is en K. aan kan vangen met zn nieuwe taak, het bijhouden van de binnenzijde van de douche.

Dit alles in het kader van ma kan niet meer bukken.

Als we thuis zijn klets ik nog een tijdje met Moon, zodra M. thuis komt krijg ik te horen dat ik wit zie.

Tegen bedtijd komt de misselijkheid als bijwerking van de morfine op, met een emmer weet ik mn bed te bereiken waar ik gelukkig snel in slaap val.

De arts had me wel gewaarschuwd voor verstopping, deze bijwerking had hij echter op voorhand niet gemeld.

Woensdag:

Douchen kost me steeds meer energie. Kort daarna komt de misselijkheid weer op. 

Ik bel de huisarts om advies, hij raad aan om door te zetten en zal domperion tegen de misselijkheid voorschrijven.

Met een emmer op mn schoot rijden we naar het ziekenhuis voor een gesprek met de radioloog.

Het komt goed uit dat we drie kwartier op haar moeten wachten, in de tussentijd kan ik mn maag legen en bijkomen.

Alvorens we de spreekkamer in komen heeft de radiologe het dossier bestudeerd, ze onderzoekt vooral mn rug en wil inschatten hoeveel kracht ik nog in mn benen heb.

Merk zelf maar al te goed dat dat met de week minder wordt en er zo'n groot verschil met drie weken terug is.

A.s. vrijdag zal eenmalig een aantal wervels bestraald worden in de hoop dat de pijn rond ribben en aan de linkerzijde bij mn buik afneemt. De tumoren slinken hierdoor hopelijk waardoor de kans op uitval van mn benen ook af kan nemen.

Ze vertelt ons dat dit niet onbeperkt kan plaatsvinden maar indien nodig waarschijnlijk in de toekomst nog een of twee keer. Het weefsel zal beschadigd worden waardoor het na verloop van tijd niet meer zal reageren en bestraling niet meer mogelijk is.

We hebben de vraag neergelegd of bestraling met radioactieve isotopen op dit moment van toepassing zou zijn maar volgens de arts gaat het er nu echt om gericht bepaalde tumoren aan te pakken en kleiner te maken en niet elke plekje in mn hele skelet.

Ook als we deze arts horen praten merken we weer dat zij ook wat somber is, er is echt dikke shit in mij aan de gang !

De assistente brengt ons naar de afdeling radiotherapie waar aansluitend een CT scan gemaakt wordt, dit keer zonder contrast vloeistof. Het is ook een iets ander apparaat dan twee weken terug.

En dan krijg ik een aantal tatoeage puntjes op mn rug geplaatst. Er wordt me uitgelegd dat als ik echt tegen ben ik ze mag weigeren maar het wel handig kan zijn voor een mogelijke andere bestraling in de toekomst.

6 1/2 jaar geleden maakte ik er in m'n decolleté   nog een punt van, nu maakt het me geen barst meer uit. Wie had dat gedacht toch nog een bikebitch met dien verstande dat achterop de bike niet meer zo verstandig is. Als ze me langer in leven weten te houden met een aantal tatoeages mogen ze m'n hele lijf morgen volzetten. Denk zelfs dat in dit geval mn ouders het er mee eens zullen zijn.

47, alsnog een tatoeage en wie weet binnenkort ook nog aan de wiet als pijnbestrijding.

Als we naar huis rijden komt de emmer nogmaals van pas. Thuis duik ik als M. een voorraad nieuwe pillen bij de apotheek op gaat halen snel mn bed in.

 Car