De doornroosjes waarvan ik gelukkig al die jaren niet wist dat ze sliepen zijn niet alleen, maar in grote getalen op zoek naar hun prinsen.
De vraag is alleen nog of die prinsen een groep rustige kerels zal zijn die hen weet te temmen, slaat de therapie aan of zijn het losgeslagen type's die flink mee gaan feesten in dat lijf van mij.
Helpen ze een handje bij het verder afbreken van mn botstructuur, en slaan ze wat extra in de rondte waardoor de aantasting van mn botten nog wat extra wordt uitgebreid en de pijn nog meer toeneemt ?
Vannacht vond ik het mooi geweest, minder voelen is oke en wat de gevolgen voor mn zelfstandigheid zullen zijn dat zien we dan wel.
De eerste morfine pil heb ik erin gegooid en dat is me toch lekker !
Wat goed dat je de stap hebt gezet. Fijn te lezen dat de morfinepil helpt, zelfs lekker is! Gewoon doen, messie...kwaliteit van leven staat nu voorop!
BeantwoordenVerwijderenGoed dat je nu begonnen bent. Ik hoop dat Femara zal aanslaan, zodat je de doornroosjes weer in slaap krijgt en meer behandelmogelijkheden hebt dan alleen chemotherapie.
BeantwoordenVerwijderenLieve Carla,
BeantwoordenVerwijderenHoe gek het wellicht klinkt, maar je woorden brengen mij heel dichtbij het leven. Dank je wel daarvoor. Ik vind je een spiritueel voorbeeld.
Liefs, Jannie
Wil je alleen maar zachtjes knuffelen
BeantwoordenVerwijderenxx van Bettina
Carla,
BeantwoordenVerwijderenJe weet me ook stil te krijgen met je pakkende woorden. Wat moet dit ongelooflijk moeilijk voor je zijn. De pijn, de keuzes die je moet maken... Je bent een moedige vrouw! Heel veel sterkte, kracht en wijsheid wens ik je toe!
Natasja
Lieve Carla,
BeantwoordenVerwijderenKnap dat je dit blog begonnen bent en wat een pakkende titel!
Ik vind het heel erg heftig om jouw verhaal te lezen want ik zie zoveel medicijnen voorbij komen die ik ook gehad heb nadat ik in 2003 geopereerd ben voor borstkanker. Ik heb daarna chemo gehad en 5 jaar Tamoxifen geslikt en Zoladex injecties gehad zodat ik vervroegd in de overgang kwam.
Ook heb ik jarenlang een soort citroendrankje moeten drinken om botontkalking tegen te gaan.
Tevens ben ik er van overtuigd dat het gehoorverlies aan één kant veroorzaakt is door de chemo maar door artsen wordt dit natuurlijk tegengesproken. Dat jij nu het hele traject opnieuw beleefd en een nieuwe chemokuur “aangeboden” kreeg geeft me echt een rotgevoel.
Het is maar goed dat jij zelf het een en ander af weet van de hele medische molen want je wordt soms echt van het kastje naar de muur gestuurd.
Vreselijk om te lezen dat je nu pijn hebt en het uitgezaaide botkanker is.
Mensen zeiden tegen mij altijd dat ik zo positief was maar als dit je eenmaal overkomt kun je toch moeilijk anders?
Ik heb ooit een gedicht gelezen en vind dit ook wel voor jou van toepassing;
TIJD
Langzaam slentert hij door de lege straten van het dorp.
Zijn manier om het hoofd weer helder te krijgen,
zijn manier van mijmeren.
In het voorbijgaan, kijkt hij in de etalages van de diverse winkels.
Groenteboer Joop Vers, Kaashandel Willem Brie,
Slagerij van der Vee, Tijdshop de Heer...
Bij deze laatste blijft hij stilstaan.
Tijdshop de Heer?
Die heeft hij nog nooit gezien.
Een nieuwe winkel in het dorp?
Terwijl alle andere gesloten zijn, het is al heel ver na zessen,
is er in deze winkel nog volop bedrijvigheid.
Niet, dat er klanten aanwezig zijn, maar het lijkt erop,
dat de voorraad wordt aangevuld.
Nieuwsgierig duwt hij tegen de deur en die gaat gewoon open.
Hij loopt naar binnen en tot zijn stomme verbazing ziet hij daar bakken vol met tijd.
Vrije tijd en werktijd, mooie tijd, vervlogen tijd en hoogste tijd.
Vervelende tijd, blije tijd, alle tijd en krappe tijd.
Leuke tijd, inhaaltijd, verloren tijd, laatste tijd,
moeilijke tijd en gouden tijd.
Hij kijkt zijn ogen uit en onbewust loopt hij richting toonbank.
In de vitrine liggen nog meer tijden.
Onbenutte tijd en intensieve tijd, verwachtingstijd, zee van tijd en zelfs feesttijd.
'Kan ik u helpen?', vraagt een rustige stem.
Hij kijkt op en ziet de verkoper...
'Eh... kan ik hier wat tijd kopen?'
'Natuurlijk, wij zijn een tijdwinkel, wat had u gehad willen hebben...'
Nu moet hij even slikken en rustig nadenken.
Hij wil niet te inhalig overkomen en antwoordt:
'Doet u mij maar, een pondje positief assorti...'
De verkoper glimlacht en schept van 'alles wat' in een grote bak.
Deze plaatst hij vervolgens op de weegschaal en vraagt:
'Mag het een ietsje meer zijn...?'
Mijn wens voor jou is dan ook; dat je ook langs zo’n winkeltje mag komen en hoe vreemd het ook lijkt, er gewoon even naar binnengaat…
Om wat later, met een draagtas vol met de door jou gewenste tijd,
weer verder te gaan.
Heel veel sterkte, liefs
Anita v.d.M.
Gadver Car, ik weet gewoon niet zo goed wat ik zeggen moet.. Hoe heftig is zo'n palliatieve fase. Heb je nooit gezien, we zijn eigenlijk alleen internet " vriendinnetjes". Lotgenoten zogezegd. Maar god, wat is het oneerlijk. Jij zit aan de verkeerde kant van de weegschaal, ik (nog) aan de goede. Ik volg je, vaak in stilte, maar weet dat ik aan je denk, dat ik hoop dat je de kwaliteit van leven nog even kan vinden. En dan maar met een morfine pil inderdaad. Lieve Car, ik stuur je veel warme knuffels en lieve gedachten. Vang ze als het lukt.... x Marieke
BeantwoordenVerwijderen