Stralende dag

Iets voor tienen zijn we in het ziekenhuis om bloed te prikken, het woord cito op het formulier geeft voorrang en zorgt ervoor dat de uitslag binnen een uur bij de arts aanwezig is.
Het is voor de prikster flink zoeken, die ene ader op m'n hand brengt echter weer uitkomst.

Daarna een uurtje wachten in de koffiehoek met wifi.

Bij de afdeling oncologie loopt onze afspraak ruim drie kwartier uit, altijd druk hier en elke keer weer confronterend als mensen elkaar na een bezoek op de gang in de armen vallen.

Ik werk een Ondansetron (het werkzame middel uit Zofran) pil tegen de mogelijke misselijkheid van de bestraling naar binnen.

Mijn onco vertelt dat de botscan die vorige week van m'n lange beenderen is gemaakt inderdaad ook uitzaaiingen laat zien maar niets functie bedreigenswaardig.

De MRI is inderdaad gemaakt ter grootte bepaling van de uitzaaiingen in de wervelkolom en was niet gericht op mogelijke nieuwe uitzaaiingen in longen of lever.

De leverwaardes zijn sinds de vorige meting flink opgelopen en nu buiten de normale waardes, waarschijnlijk door het medicijngebruik. Volgende week vrijdag gaan we het weer meten.

De zoladex heeft de hormoonwaarde goed laten zakken, tampons en maandverband kunnen dus echt worden weggegooid.

Naar aanleiding van de MRI heeft hij contact opgenomen met een orthopeed die het (nog) niet nodig vindt om een korset aan te meten.

Volgende week vrijdag dus wederom bloedprikken (hoeft niet in het ziekenhuis) en 's middags staat er een terugbel afspraak gepland. Scheelt weer een loopje richting ziekenhuis.
Nu is het een kwestie van afwachten wat de medicijnen gaan doen, zonder complicaties staat er pas over drie weken een lijfelijke vervolg afspraak met de oncoloog gepland.

We eten een broodje en merken op dat een patiënt als hij vaak in een ziekenhuis lunched leeg loopt op de Sodexo prijzen, kwaliteit is overigens behoorlijk, ik zit echter liever bij een leuk grand cafe voor dit soort prijzen.

Om één uur gaan we naar de afdeling radiotherapie. Laarzen aanhouden, shirt uit en onder de lineaire versneller waar ik 6 1/2 jaar geleden ook 35 keer onder mocht. Er wordt me uitgelegd dat de thoracale (borstwervel) 5 t/m lumbale (lendewervel) 1 bestraalt gaat worden. Aan elke zijde wordt een extra wervel meegenomen dan het aangedane aantal. De dames leggen uit dat bestralen met een cyberknife van toepassing is als er een klein specifiek gebied bestraalt moet worden. Het gebied wat mij mij bestraalt moet worden is echter te groot waardoor de cyber knife niet van toepassing is.
Ik wordt aan de hand van de tatoeage punten rechtgelegd en er worden een tweetal foto's gemaakt om te bepalen of ik echt goed lig.
Dan verdwijnt de kop onder de tafel waar hij dwars doorheen kan stralen en doet in nog geen minuut zn werk. Vervolgens draait hij naar mijn borstzijde en straalt nog een seconde of 40. En klaar is Car.
Het voelt jeukend aan maar verder voel ik me prima en denk als ik in de auto zit dat we wel direct even de weekend boodschappen kunnen gaan doen.
M. vindt het echter handiger als we eerst thuis koffie gaan drinken en dat blijkt de juiste keuze.
Na een uur sta ik op en kan bijna niet meer op mijn benen staan, wat is verstandig: rondjes lopen in de keuken of richting bed......, dat laatste wordt het dus.
In de loop van de middag komen pa en ma gedag zeggen en hoor ik dat Ruud de rolstoel af komt geven.
Ook hoor ik dat er door Sybille van Dibo-verlichting op zicht een tweetal lampen worden neerzet om de woonkamer af te helpen van de laatste donkere hoek.
Als pa en ma weg zijn slaat de misselijkheid weer toe en val ik al snel in slaap. Doet me goed en als de mannen het avondeten klaar hebben smaakt het me weer en sta ik ook weer wat zekerder op mijn benen.
's Avonds schrijf ik dit blog en worstel me met misselijkheid in m'n lijf door the Voice.
Gewoon fijn om met m'n mannen samen op de bank naar muziek te luisteren. De gemberthee die tegen de misselijkheid is getrokken helpt (nog) niet, de emmer brengt weer uitkomst en opgelucht kan ik gaan slapen.

Car